Be prepared: een lang verhaal :)

Daan en ik hebben echt een geweldige week in Tokio beleefd :D. We hebben echt zooooveel gedaan, ik had zelfs spierpijn van het lopen, wat zeg je daarvan. Ik heb nu ook in een treinstel gezeten dat zo vol was dat iedereen echt tegen elkaar aangedrukt werd, en dat je niet meer kon bewegen, dat was wel lachen om mee te maken.

Maandag was ik dus weer voor ondertussen al de 4e keer onderweg naar Tokio. In het vliegtuig had ik niet zoveel te doen, dus pakte ik het tijdschrift van de vliegmaatschappij erbij en tot mijn grote verbazing stond er een special in over Amsterdam en Leiden :D. T stuk was wat voor Bas, want het opende met: Nederland is niet alleen het land van de tulpen, kaas en molens, maar ook het land van bier. En toen kwam er een 5 paginalange special over bier en cafeetjes in Amsterdam en Leiden. Toen het vliegtuig geland was, vroeg ik aan een stewardess of ik het tijdschrift kon kopen (t was 500 yen), maar ik kreeg hem zelfs gratis mee.

Kwart over 5 was ik in het hostel en Daan was net 10 minuten eerder aangekomen, dus de timing was perfect. Het hostel lag midden in het centrum, dus overal waar we naartoe wilden was binnen een uur te bereiken. Het was echt een goed hostel, en we hadden zelfs draadloos internet, dus heb zelfs ’s avonds voor het slapen steeds travian kunnen updaten (k zie verslavingsverschijnselen opkomen ;)).
Ik wilde een nieuwe camera kopen in Akihabara, het mekka van comuters en elektrische apparaten, dus Daan en ik zijn meteen op stap gegaan. Als je elkaar 8 maanden niet gezien hebt, dan heb je natuurlijk heel veel te bespreken, dus Daan en ik waren de hele tijd: blablabla blablabla blablabla, tot Daan ineens opmerkte: hey, hadden we niet al 3 haltes geleden de metro uitgemoeten? Oeps...... Gelukkig maakte het niet uit, want toen we uit de metro stapten, bleken we toch in Akihabara te zijn. In Akihabara heb ik een hele mooie camera gevonden: 7,1 megapixels en zo dun dat –ie in mijn broekzak past.
Nou is Akihabara ook niet alleen de plek voor elektronica en computers, maar ook voor de otaku. Otaku is de Japanse versie van nerd, en speciaal voor de otaku, die in Japan vaak geen sociaal leven hebben, hebben ze de maidcafe’s uitgevonden. Dat zijn cafe’s waarin meisjes in hele foute pakjes lopen en echt superbeleefd, schattig en aardig zijn . Ik had er al een keer een foto van gemaakt toen er een maidcafe op APU was tijdens het tenkusai-festival. Nu Daan en ik toch in Akihabara waren, en we alles van de Japanse cultuur meewilden maken, zijn we ook naar een maidcafe gegaan (nadat we 5 minuten voor de ingang hadden staan twijfelen of we nou echt naar binnen durfden). Maar we kwamen in een redelijk normaal cafe uit, er zaten ook gewoon meisjes te eten, dus t was niet speciaal voor de otaku. T cafe had het thema ‘katten’ en de serveersters hadden dan ook kattenoortjes op en een staart. Echt lachen, maar helaas was foto’s nemen niet toegestaan.
Na het maidcafe zijn we naar een izakaya gegaan, waar we nog veel meer gekletst hebben en heel lekker gegeten.

De volgende dag zijn we naar Shibuya, Shinjuku en Harajuku geweest. Ik was met Bas ook in Shibuya geweest, dus ik kende het al, maar Daan was er nog niet geweest. In Shibuya heb je een voetgangerspad dat echt supergroot is. Per dag lopen er ongeveer 2miljoen voetgangers overheen. Het ziet er dus ook echt cool uit om al die mensen over het voetpad te zien lopen als het stoplicht groen is geworden, dus Daan en ik zijn bij een starbucks gaan zitten (met warme chocomelk ) dat over het voetpad uitkijkt. Zie de foto’s. Kamenashi, een lid van de boyband Kat-tun die ik cool vind, heeft het ondertussen ook helemaal gemaakt, want echt overal kom je hem posters en reclame tegen. En niet alleen in Harajuku en Shinjuku (de wijken voor de hippe jongeren), maar zelfs in Ginza (de wijk voor de rijkeren met alleen maar merken zoals Gucca, Louis Vutton, Prada, etc) is –ie niet meer weg te slaan. En in de metro kom je hem om de 3 meter tegen op de betonnen palen (weer zie foto’s, hoeveel Kame’s kan je tellen ;)).
Na Shibuya zijn we doorgegaan naar het overheidsgebouw dat in Shinjuku staat. Het is echt een enorm gebouw met 2 torens en je mocht gratis naar de 45e verdieping waar een ‘observatory’ was. We zijn in allebei de torens geweest en hebben de skyline van Tokio echt goed kunnen zien. Het enige wat je ziet tot de horizon is stad, stad en nog een keer stad. In Shinjuku staat ook een kunstwerk wat ik heel cool vind ^__^: het LOVE-standbeeld. In New York staat –ie ook volgens mij. Daar zijn we dus ook langs geweest en daarna zijn we door gegaan naar Harajuku. Dat is een wijk met allemaal winkels voor jongeren. Het was er echt superdruk! En behalve Japanners met vreemde kleding (die vind je daar ook) hebben we zelfs een hond gezien met cowboykleding, schoenen en een zonnebril op. T was ondertussen al 6 uur, en we wilden eten bij een sushibar, dus zijn we die gaan zoeken. Na een half uurtje rondgelopen te hebben, vonden we er 1 :D. T was echt een goeie sushibar en heb ook heel veel sushi gegeten. En voor het eerst in Japan zag ik ook walvis op de menukaart staan. Onder het motto: je moet alles een keer geprobeerd hebben, wilde Daan toch wel de walvis uitproberen, en na lang twijfelen heb ik toch ook een stukje geprobeerd. Ja, ik weet, we zijn heel slecht. Dus ik heb een stukje rauwe walvis gegeten, terwijl ik ze een week eerder nog vrolijk had zitten te bekijken op Okinawa. Het was best oke, maar psychologisch kon ik het echt niet aan: ik ben echt erg met eten, als ik het niet lekker vind, of ik weet dat het iets heel goors is, dan krijg k het zo moeilijk door mijn keel. Dus na heeeel veel kauwen, en aanmoediging van Daan is het toch gelukt. Dat was dus een eens en nooit meer situatie. Ik heb ook nog gebakken varkenstong op in de sushibar, dat vond ik ook moeilijk weg te krijgen. Met Bas had ik zelfs rauwe varkenstong op, maar dat was voordat ik wist dat het tong was. Toen ik dat eenmaal wist, kreeg k ook geen hap meer door mijn keel.
Ondertussen was het 8 uur en wilden we weer terug naar een winkelstraat die echt heel cool was, bleek dat zo goed als alle winkels sloten rond 8 uur! Dat had ik echt niet verwacht...kom op, het ik Tokio.....Japan was toch een 24/7 economie??? Dat in Beppu alles sluit om 7 uur, dat kan ik begrijpen, maar in Tokio...dat vind ik toch apart. Maarja, niks aan te doen, dus besloten we om naar de bioscoop te gaan in Shinjuku weer. Maar toen we eenmaal bij de bioscopen waren aangekomen (er zaten er 5 bij elkaar in de buurt op een plein), bleek dat de laatste films om half 8 uur begonnen. Om half 8! Terwijl Shinjuku echt de entertainmentplek is voor jongeren. In plaats van de film zijn we naar een arcadehal geweest, waar we een paar keer taiko hebben gespeeld :D (zo erg zelfs dat mijn armen te moe waren tijdens het laatste spelletje en dat ik maar gewoon wat sloeg).

De volgende dag had ik mijn lunch met de mensen van de beurs. Terwijl ik daar was, is Daan naar een museum geweest in Roppongi Hills waar je de meest nieuwe moderne kunst kan vinden. Ik was weer heel zenuwachtig voor de lunch, dus ik vond het wederom niet zo goed gaan, maar na 2 uur was het weer voorbij. Daan en ik hadden afgesproken bij de bioscoop in de buurt van het museum, want je zou denken dat de ingang van een bioscoop makkelijk te vinden is. Dat viel een beetje tegen, want toen ik aankwam, bleek het gebied waar de bios en het museum zat te bestaan uit allemaal moderne gebouwen en architectonische hoogstandjes.....overal waren trappen, gangetjes, winkels, restaurants, vage gebouwen, nog meer trappen, liften, roltrappen. En het was zo druk! Het duurde dan ook een kwartier voordat ik de bioscoop had gevonden en die zat ook op de 4e verdieping van een gebouw, maar Daan was er nog niet. Dus ben ik maar weer weggegaan en na lang zoeken en vragen, vond ik een telefoon waar ik geld in kon doen, dus ik heb Daan opgebeld en we hebben we afgesproken bij een tuin dat ook bij het gebied hoorde. Het museum bleek ook op de 53e verdieping te zitten, en Daan is er 3 uur lang geweest. Als ik voor de laatste keer in Tokio kom, dan wil ik er ook nog langs, want t schijnt dus echt heel gaaf te zijn.
Vanaf Roppongi zijn we doorgegaan naar het keizerlijk paleis en de Yasukunischrijn. Het keizerlijk paleis was niet zoveel aan (en ik had het al met Bas gezien), dus we zijn doorgegaan naar de yasukunischrijn. Dit is de beruchtste schrijn van Japan, want hier worden ook de oorlogsmisdadigers van Japan herdacht, wat altijd voor veel politieke commotie zorgt. Toen we er aankwamen werden we blij verrast met een festival :D:D:D. Het is nu het seizoen dat de sakura (kersenbloesem) bloeit en zoals de meeste mensen wel weten, is dat heel speciaal voor Japanners. Er waren dus overal kraampjes met eten en onder de kersenbloesem kon je picknicken. Daan en ik hebben net als de Japanners dus heel traditioneel onder de kersenbloesem gegeten en gedronken. Bij de yasukunischrijn heb ik voor het eerst een wens gemaakt op de Japanse manier. In het westen steek je altijd een kaarsje op met je wens, maar hier koop je een stukje hout dat ‘ema’ heet en daar schrijf je je wens op en dat hang je dan op bij andere ema. Je kan van iedereen dus lezen wat ze gewenst hebben, dat is echt interesssant.
Nadat we dus gegeten hadden zijn we naar Ginza doorgegaan om daar even rond te kijken. We hebben de voorkant gezien van de kabuki-schouwburg, wat heel groots en mooi was. We wilden ook naar het sony-gebouw waar ze allemaal showrooms hebben, maar dat was helaas al dicht. Dus wij dachten:2e poging om naar de bios te gaan (het was 8 uur ’s avonds), maar helaas waren hier alle bioscopen ook al dicht, dus zijn we terug naar het hostel gegaan met de bedoeling vroeg te gaan slapen, want de volgende dag wilden we naar de vismarkt, maar we hebben nog tot 12 uur ’s nachts zitten kletsen.

5 uur later ging de wekker alweer, want voor de vismarkt moet je vroeg aanwezig zijn. We waren er rond 7 uur en het was echt een hectische toestand daar. Je moest echt uitkijken dat je niet van je sokken afgereden werd, en als toerist werd je niet echt gewaardeerd (wat ook wel begrijpelijk is, want je loopt echt ontzettend in de weg). Er was een hele grote hal waar nog een aantal bevroren tonijnen lagen. Die hal was helemaal vol met tonijnen om 5 uur ’s ochtends, dat is echt moeilijk te geloven. De foto’s zullen wel meer duidelijkheid geven. Je kon er ook kogelvis kopen, dat is die vis die dodelijk is als –ie verkeerd wordt klaargemaakt. Ik kwam er laatst nog achter dat kogelvis ook een specialiteit van Beppu is, maar aan kogelvis eten ga ik me toch echt niet wagen.
Na de vismarkt zijn we naar een boeddhistische tempel geweest waar een klein gedeelte gewijd is aan Hide. Hide is een gitarist van de visual-kei rockband X-Japan, die in de jaren ‘80 en ‘90 echt superpopulair waren. Ik vond ze een aantal jaar geleden ook helemaal geweldig. Hide is in 1998 overleden aan –vermoedelijk- zelfmoord, maar hij hield nogal van drugs/alcohol en een extravagante levensstijl, dus fans zweren erbij dat zijn dood een ongeluk was toen hij niet helemaal 100% was (hij heeft zichzelf opgehangen aan een deurknob). 3 fans hebben zelfs zelfmoord gepleegd na zijn dood. Ik heb nog een stukje in het gastenboek geaschreven dat Hide zelfs in Nederland fans heeft, dat ik X-Japan ook super vond en dat ik Hide altijd zal blijven herinneren .

Daarna zijn we naar Ueno-zoo geweest. Een enorme dierentuin waar ze ook een pandabeer hebben :D. De pandabeer (Rin-rin of Lin-lin, ligt eraan hoe je het uitspreekt) was er wel een beetje voor pampus bij, maar ik heb nu wel een echte pandabeer gezien! Ik denk dat we wel ongeveer 4 of 5 uur in de dierentuin zijn geweest, zo groot was –ie. De otters waren ook superlief. Daan en ik hadden ook geluk, want de otters kunnen ook in een glazen buis met water gaan en dan komen ze uit in een kubus waar ze rondjes kunnen maken, en net toen we aankwamen, ging een otter daarin. T zag er echt gaaf uit. Ze hadden ook allemaal verschillende soorten adelaars, die waren ook heel indrukwekkend.

Omdat we een hele lange dag hadden (sinds 5 uur wakker) hadden we na de dierentuin ook nog tijd om naar Odaiba te gaan. Ik citeer wikipedia hier om een beeld te geven van het eiland:
The modern redevelopment of Odaiba started after the success of Expo '85 in Tsukuba. The Japanese economy was riding high, and Odaiba was to be a showcase as futuristic living, built at a cost of over $10 billion. T3, as it was nicknamed, was supposed to be a self-sufficient city of over 100,000 residents. The "bubble economy" burst in 1991, and by 1995 Odaiba was a virtual wasteland, underpopulated and full of vacant lots.
In 1996, the area was rezoned from pure business to allow also commercial and entertainment districts, and the area started coming back to life as Tokyo discovered the seaside it never had. Hotels and shopping malls opened up, several large companies including Fuji TV moved their headquarters to the island, and transportation links improved.
Ik vond Odaiba echt geweldig met alle futurische gebouwen. Verder zitten er nu dus ook veel bedrijven waar je de nieuwste technologische snufjes kan uitproberen. Helaas was het al 5 uur, dus we hadden niet veel tijd om veel te bezoeken, dus hebben we Panasonic uitgekozen. We hebben er een (korte) presentatie bijgewoond over een digitale muur, waar je echt van alles op kan doen: tv kijken, muziek luisteren, dvd kijken, internet, als achtergrond gebruiken, spelletjes op spelen en nog veel meer. Ik hoop echt dat het niet alleen bij een technisch hoogstandje blijft, maar dat we het echt in de toekomst zullen kunnen gebruiken (alhoewel dat natuurlijk ook enorm veel stroom kost). Ze hadden ook een ruimte waar je allemaal spelletjes kon spelen dat allemaal met wiskunde te maken had. Ik snapte van sommige dingen niet echt veel (ben ook geen rekenwonder), maar ze hadden er echt iets leuks van gemaakt. Voor kinderen ook echt heel interessant. Helaas was foto’s maken overal verboden.
7 uur sloot het gebouw, dus zijn we naar een enorm winkelcentrum in de buurt geweest waar het eindelijk gelukt is om naar de bioscoop te gaan :D. De laatste film begon om half 9. Eerst zijn we nog naar een all-you-can-eat restaurant gegaan met een geweldig uitzicht op Tokio en op het vrijheidsbeeld. Ja, dat lees je goed....het vrijheidsbeeld. Dat hebben ze nagebouwd, maar dan een stuk kleiner. Japanners hebben echt iets met dingen nabouwen, want ze hebben ook ‘Tokyo Tower’, wat de Japanse versie van de Eifeltoren is (maar waar ze heel trots op zijn, want het is wel hoger dan de Eifeltoren). We zijn naar Ghostrider geweest, en voor alle mensen die daar nog niet naartoe zijn geweest: GA ER NIET HEEN!!!!!!!!!! Het is echt een K*Tfilm, ongelooflijk! Nicolas Cage is echt zwaar in mijn respect gedaald door deze film. De bioscoop zelf was wel heel mooi, dus dat was wel cool. En uiteindelijk hebben Daan en ik heel hard om de (slechtheid) van de film kunnen lachen, dus zo erg was t niet.

Vrijdag hebben we uitgeslapen, en rond 12 uur zijn we weer naar Shinjuku en Harajuku gegaan, want deze dag wilden we besteden door te shoppen. Maar voordat we Harajuku weer ingingen, zijn we naar de Meiji-schrijn geweest. Dat is een hele grote schrijn in een stuk bos (in de stad) dat in de Meiji-periode, eind 19e eeuw, ter ere van de keizer is gebouwd. Er trouwen veel mensen Japanse stijl bij deze tempel (tegenwoordig trouwen de meeste Japanners nu Westerse stijl), en toen wij er waren hebben we ook 3 bruidskoppels gezien. Wat ook grappig was: we kwamen er 4 Nederlandse toeristen die we de dag ervoor ook bij het keizerlijk paleis hadden gezien tegen. Hoe groot is de kans daarop? Daan heeft hier een ema geschreven en ik heb wat ‘lucky charms’ gekocht.
De tijd vliegt als je lol hebt, dus toen we eindelijk besloten te shoppen, bleek het al 5 uur te zijn, dus daar hadden dus niet echt veel tijd meer voor (gezien de vroege sluitingstijden). Uiteindelijk hebben we dus niet echt veel meer gekocht, maar wel veel rondgekeken. In Shinjuku hadden we eerder al een all-you-can-eat grill-restaurant gevonden (net zoals die in Okinawa), dus daar wilde ik heeeeel graag heen :D en Daan vond het ook een heel goed idee. Onderweg naar het restaurant kwamen we nog een vage Japanner tegen die echt NIET kon zingen, verschrikkelijk gewoon, maar waar we echt om in een deuk hebben gelegen. Ik heb een filmpje gemaakt (niet geschikt voor de tedere oren onder ons ;)).
http://www.youtube.com/watch?v=B9OHxjkNha0
Anderhalf uur hebben we ons helemaal volgegeten en gedronken en daarna zijn we weer naar de arcade-hal gegaan om Daan’s laatste geld weer uit te geven aan Taiko spelen :D. In de arcadehallen heb je ook allemaal grijpautomaten, maar ipv 3 armen zoals in NL, heb je maar 2 armen. Eigenlijk is het zo goed als onmogelijk om er iets uit te halen (tenzij je Bas heet, want hij heeft voor mij een keer een enorme Stitch gewonnen :)). Maar hier zag ik dus een grijpautomaat die echt veeeeeel te vol zat met kleine stitchknuffeltjes en waar je ze zo uit kon halen. Ik heb er met 3 keer grijpen 3 knuffeltjes uitgehaald en Daan met 1 keer grijpen zelfs 3 (hij greep de 1e keer)! Ik heb van hem de roze stitch gekregen, want die vond ik cool en Daan deed er toch niet veel mee.
We zijn rond half 11 weer naar huis gegaan, want we moesten weer om half 6 op om naar het vliegveld te gaan. Daan vloog om 10 uur weer naar huis en ik om half 12.

Dus dat was het einde van Daan’s en mijn avontuur in Tokio *snik*. Een hele volle, drukke, en geweldige week